miércoles, abril 05, 2006

Admiración

Cuatro minutos de invisivilidad: metáfora de la pluridiscapacidad

"toc,toc... ¡hola!
¿Alguien puede verme?
Sí,si... a mi... que estoy justo delante de ti...
... no, ya veo que no..
... pero, ¡si me estás mirand!...
... pero, ¡si me estás tocando!...
No. Ya veo, aunque mis ojos funcionen poquito, sé que no me ves.
Pero estoy acostumbrándome:
Hay personas que me miran y sólo ven su pena, otros su impotencia y otros todo el trabajo que quieren que haga. Otros, los más cercanos, también me ven a mi.
También he visto a alguien que se veia reflejado en mi, tanto, tanto, que sufria y sufria incluso cuando yo era feliz.
Luego estan los que me ven a trozos, hay para todos los gustos: sólo me ven el cuerpo, sólo ven mi historia, sólo ven sus fantasias sobre lo que me pasa, sólo...
Sólo... ¡como si fuera fácil verme a mi! Que soy todo eso y un poquito más. Sé que, realmente, es difícil y quiero ayudaros.
Os diré algo:
Tengo pluridiscapacidad o algo parecido, pero no soy pluridiscapacidad. También tengo "pluricapacidad": puedo sobrevivir en situaciones imposibles; soy capaz de sentirte a través de mi cuerpo; puedo expresarme a través de él, aunque a veces sólo sea a través de mi respiración; puedo sufrir y ser feliz. Y sobretodo tengo una capacidad especial: es algo "raro, raro,raro" en estos tiempos que corren. Lo sé por lo triste que se pone mi familia cuando ven la tele... y es que yo soy capaz:

Amar

Algún profe me ha dicho que esto es bucólico-pastoril, pero yo no le entiendo. Además yo estoy seguro que es algo bueno, muy bueno. Sobre todo: humano.
Así pues, ya tenemos lo primero para poder encontrarnos: una misma esencia y algunas cosas en común.
Entonces, la próxima vez que nos veamos me gustaria que me mires y que me vieras. A mi, con todo lo que tengo. También me gustaria que me aceptases tal y como soy. Y, que de entrada, no quieras cambiarme.
Y sé que es difícil. Pero tenemos tiempo, todo el que podamos estar juntos.
Yo aprenderé de ti y tú podrás aprender de mi...
¡Hasta la vista!


Texto escrito por Carlos L. Pérez


Mi canción para un dia como hoy: Alegria - Cirque du soleil (Alegria, 2001) .. porque no ha dejado de emocionarme desde el dia que la escuché por primera vez.. por tantos, y tantos momentos mágicos compartidos..

9 Comments:

At 4/06/2006 12:49:00 a. m., Blogger volboretinha said...

hola guapaaa!!! me ha encantado!! refleja supèr bien , los diferetnes modos de interactuar con los discapacitados.. me has dejado .. me he emocionado y todo....muchos besitos guapaaaaaaaaaaaa....eres genial...

 
At 4/06/2006 12:47:00 p. m., Blogger Alls cuits mai couen said...

Perquè els teus posts són tant reals, com t'ho fas per explicar des dels diferents angles molts aspectes de la vida....

a mi m'agrada mirar-ho tot :P

 
At 4/06/2006 02:40:00 p. m., Blogger onai said...

Volvoreta, guapa!! No podia esperar menos de ti.. yo tb me emocioné cuando el profesor lo leyó, en el curso de estimulación basal que hice, hace poco más de un mes(lo habia escrito él).. Necesitaba compartirlo.. Gracias!! Espero q estés mejor.
Un beso grande, grande!!

Emma!! Ja m'agradaria haver-ho escrit a mi un text tan maco, pero em conformo amb sentir-ho i poder compartir-ho :) Un petonàs!!

 
At 4/09/2006 01:51:00 p. m., Blogger Tu inquilina said...

una baldosa mas! En serio, o toda la gente tiene vidas muy parecidas o tenemos unas oincidencias muy raras..Que wapos los textos, muy bien elegidos!
Besos mil,
Gris

 
At 4/09/2006 03:47:00 p. m., Blogger onai said...

Gris!! Un besote, niña! Me alegro de te haya gustado el texto.. y de que estés recorriendo Barcelona a modo de cerámica gaudiana :)

 
At 4/19/2006 04:11:00 p. m., Blogger Tu inquilina said...

Eh, ahora em vuelvo para belgica pero..a la que vuelva no te libras de ir a hacer unas birras por ahi ok?
Abrazos,
Gris

 
At 5/03/2006 12:58:00 p. m., Blogger Tu inquilina said...

Se te echa de menos, de verdad...suerte eh..
Gris

 
At 5/15/2006 07:55:00 a. m., Blogger onai said...

Princesa.. Gris.. gracias por seguir ahí! Un abrazo enorme!

 
At 3/20/2007 11:37:00 p. m., Blogger Carlos Luis Pérez Gerez said...

Hola Onai, soy Carlos, con quien hiciste el curso de Estimulación Basal.
Tan sólo decirte que me alegra mucho ver el texto en la web y mucho más con el respeto con el que lo muestras.
Leer el efecto que tiene en vosotr@s me da una cálidad sensación de bienestar, que no estamos solos y que poco a poco hay cosas que se pueden cambiar.
Un beso y...
hasta la vista
Carlos L Pérez

 

Publicar un comentario

<< Home